....halbu ki biliyorsun her seferinde o deklanşöre basarken yahut blogun/kağıdın/peçetenin üzerine karalarken, o anı olduğu gibi yakalayamayacağını. ama bitmeyen garip bir isteklilik işte insandaki. misal portekiz'de çekilmiş yüzlerce fotoğraftan birini açmayalı ne kadar zaman oldu. güya hayatımın işte en bir güzel zamanı vs vs. yani dönüp bakmayacaksam eğer, yahut bakarken mutlanmayacaksam hesap ettiğim gibi, o anı yakalamanın, yakalayıp da bir harici belleğe yahut facebook a yüklemenin ne anlamı var?!
gelgelelim bütün bu rasyonel tespitler o istekliliği köreltmiyor. tek değişen yıllar geçtikçe çektiğim/çekildiğim fotoğrafların yahut yazdığım şeylerin trendden ziyade daha kişisel algıma dayalı olmaya başlaması. işte şimdi dönüp bakıyorum facebook arkadaşlarıma (!), milyon tane insan ayaklarıyla pizza kulesini tutmaya çalışıyor yahut eiffeli eliyle kavrıyor yahut times meydanındaki gökdelenlerden herhangibirinin onda birinin önüne kafasını monte ediyor (herkeste fisheye alacak para yok tabi kriz falan)... işte bu çizelgedeki klişeye en azından eiffel noktasında dur demiş olduğuma inanmak istiyorum. gittiğim yerlerde klişelerden ziyade köşede kalmışların daha fazla cazip gelmeye başladığını hissediyorum. işte müzeler, binalar, falanlar filanlardan ziyade insanlar ve hayatlar pek daha bir leziz gelmeey başladı damağıma. haritayla yürümekten nefret eder oldum. bir şehirde kaybolma fikrini seviyorum. fransada belçika birası içip, belçika da waffle yerine kebap yemekle ilgili bir sorunum yok artık. hala çok fotoğraf istiyor canım ama o da yalnız dolaştığı zaman eşlikçisi insanın. biri olduğu vakit yanımda o gönüllü oluyor zaten çekmeye. ve hayır kanada mapple leaf pin i almadım ve new york yankees tişörtü almayacağım.
anneme sordum geçen "kızım sen elitistentellektüelbirsıçımbişey olmuşsun, ankara'ya geldiğinde çiftlikte bir kokoreç ye bişeyin kalmaz" dedi. ordan house "bi sus kadın moron musun everybody lies" diye höykürdü.
o gün gelsin bakacaz artık hangi "diagnosis" doğru. house un ki mi annemin ki mi?
bahisleri açıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder